Pogromcy potworów

Pogromcy potworów to nowa propozycja od wydawnictwa FoxGames. Niby gra przeznaczona już dla sześciolatków, ale z doświadczenia wiem, że wspaniale sprawdza się w roli gry imprezowej. Zwłaszcza, że można w nią grać aż w osiem osób, bez uszczerbku na rozgrywce, bowiem bardzo dobrze się skaluje.

Co mamy w pudle?
– 36 kart potworów
– 84 karty podstawowych czarów i broni
– 12 kart nieudanego ataku
– 9 kart kombinacji czarów i broni
– 3 karty czarodziejskiej różdżki
– instrukcję (tzn. 5 instrukcji, w różnych językach)

O co w tym wszystkim chodzi?

Chodzi o to by schwytać potwora. By tego dokonać, będziemy potrzebować odpowiednich narzędzi. Kombinacji różnych broni oraz czarów, które są wymagane do poskromienia konkretnego typu potwora. Jednakże wbrew temu, co mogłoby się wydawać, nie zbieramy tych rzeczy. Są one ogólnodostępne, wyłożone na środku stołu, należąc do wszystkich graczy i każdy może z nich korzystać. Cały myk w tym, by skorzystać z nich jak najszybciej, nim zrobią to przeciwnicy. Najistotniejszym elementem w tej grze jest refleks. Gdy tylko zobaczymy, że na stole jest już komplet potrzebnych do schwytania potwora kart, musimy go dotknąć. I to w zasadzie tyle. Zdobywamy go, jest nasz, otrzymujemy punkty. Pierwsza runda została zakończona.

Banalne, nie? Owszem, zasady są proste, mechanika jest łatwiutka i szybko można zaznajomić z grą nowych, zielonych graczy. Ale wbrew pozorom nie jest to takie łatwe. W momencie gdy karty broni są rozsypane po całym stole, nie tak szybko odnajduje się właściwą kombinację. Mi osobiście przysparzało to olbrzymi kłopot i cholernie stresowało. Siedziałam spięta, wpatrywałam się w kolorowe obrazki, a jak przyszło co do czego, to i tak niemal zawsze ktoś mnie wyprzedzał. Nie jest to takie proste.

Robi się jeszcze trudniej, gdy dołączymy do gry karty z wariantu rozszerzonego. Są to takie, które na obrazku mają daną broń, ale jest tam także krzyżyk, sugerujący, że broń jest zepsuta. Czyli niby broń jest, ale tak naprawdę jej nie ma. Podstępne to strasznie, ale udało mi się ani razu na to nie nabrać i jestem z siebie dumna. Chociaż wiadomo, i tak przegrałam.

Zalety:

– ładna grafika
– dobrze się skaluje
– wielkie karty
– wariant zaawansowany
– wysoka regrywalność
– łatwa i ciekawa mechanika
– możliwa duża ilość graczy
– zaciekła rywalizacja
– rozwija refleks
– przystępna instrukcja

Wady:

– niedopowiedzenia w instrukcji

Czy w ogóle warto poskramiać potwory?

Warto. Nie jest to może gra najwyższych lotów, ale idealnie sprawdzi się jako luźniejszy przerywnik. Ma wysoką regrywalność, bo kombinacji i układów kart jest cale mnóstwo. Łatwo nauczyć grać nowych, rozwija refleks, dzięki czemu jest dobra dla dzieciaków, ale też dla osób starszych. Wiadomo, że z dziećmi w pewnym wieku nie wygramy, bo nie nadążymy, ale młodsze muszą ten refleks jakoś wykształcić i to jest dobre narzędzie. A co ze starszymi? Ci powinni ćwiczyć swój umysł i mogą to robić właśnie w ten sposób. Duże, wyraźne karty z pewnością im to ułatwią. Nie przesadzam, karty są wielkie. W zasadzie to pierwsza rzecz, jaka rzuciła mi się w oczy. Olbrzymie karty potworów, zajmujące niemal całe pudełko.

Dopiero jak zachwyciłam się ich wielkością, to zaczęłam przyglądać się grafikom. Piękne, sympatyczne potworki. Są tak przyjazne, tak przemiłe, że w pewnym momencie przestało mi zależeć na wygranej. Już wolałam dostać minusowe pukty za wskazanie niewłaściwego potwora, byleby mieć go w swojej „kolekcji”. Oczywiście przegrałam, ale było warto siedzieć sobie z uroczym, wielkookim pajączkiem. Graficznie, ośmielę się powiedzieć, że jest to mini dzieło sztuki. Jeśli chodzi o kategorię gra planszowa, może dzieło sztuki to nie jest, ale Pogromcy potworów to dobra gra. Przeciętna, nie wybijająca się specjalnie, ale bardzo dobra. Myślę, że warto mieć ją w swoje kolekcji, do czego zachęcam.

Podstawowe informacje:
Liczba graczy: 2 – 8 osób
Wiek: 6 – 106 lat
Czas gry: 20 minut
Autor: Theo K. Mavraganis
Ilustracje: Tomasz Larek
Wydawca: FoxGames

Za grę dziękuję wydawnictwu: