Recenzje, teksty, bzdury. Wszystko i nic.
Lama to kolejny, już nawet nie zliczę który tytuł od Reinera Knizi. A już z pewnością jego gier jest dużo i są dobre, bo nawet nauczyłam się nazwiska autora, a to jest pewnego rodzaju ewenement. Kolejna gra za sprawą Egmonta wjechała do mojej kolekcji. Zaintrygowała, zachwyciła, nawet trochę rozbawiła. Pojawiło się także zaskoczenie, bo to …
Kontynuuj czytanie
AXIO to gra, której nazwy nie umiem wymówić. I w zasadzie nim zaczęłam zastanawiać się jak to się czyta, to myślałam o tym czy aby na pewno się to czyta? No, bo przecież „X” to taki krzyżyk, „O” to kółko, „I” to jakaś kreska, no i dochodzi to nieszczęsne „A” jako symbol jakiejś piramidki. Im …
Kontynuuj czytanie
Motto to gra planszowa, w której do tej pory nie rozgryzłam sensu tytułu. Nie kupuję też „fabuły”, która według mnie jest tu wciśnięta na siłę i zwyczajnie głupia. Sposób wprowadzenia do gry, teksty zawarte na wstępie, zadziałały na mnie odpychająco. Po przeczytaniu tego bełkotu (niestety inaczej trudno mi to nazwać), odechciało mi się grać w …
Kontynuuj czytanie
Pan tu nie stał! Cinkciarz to już trzecia gra z serii. Przyznaję bez bicia, że w poprzednie (Pan tu nie stał! oraz Pan tu nie stał! Demoludy) jeszcze nie miałam okazji zagrać. Jednakże pozycje te są niezależne i z powodzeniem możemy sięgnąć po którąkolwiek z nich, nie zaznajomiwszy się z pozostałymi. Ja tak zrobiłam.
Co …
Kontynuuj czytaniePędzące ślimaki, to już trzecia „pędząca” gra od Egmonta. Ale pierwsza, z którą ja mam do czynienia. I pierwsza, która zauroczyła mnie łatwością i zabawą podczas ślimaczącej się rozgrywki.
Co mamy w pudle?
O co w tym wszystkim chodzi?
Ślimaki, jak to
